“Ούτε μία Λιγότερη”- Καμία άλλη Σοφία Ζήνωνος

Άλλη μία γυναικοκτονία έχει ταράξει την κυπριακή κοινωνία. Αυτή τη φορά το θύμα ήταν η Σοφία Ζήνωνος, 25 χρονών. Όχι αλλοδαπή. Ούτε μπερδεμένη στα “κυκλώματα του ίντερνετ”. Βρέθηκε όμως μια άλλη δικαιολογία για την δολοφονία της: ήταν ένα “έγκλημα πάθους”. Τόσο μεγάλου πάθους που ο δολοφόνος της αυτοκτόνησε.

Όπως και να ονομαστεί η τωρινή γυναικοκτονία ξεσκεπάζει για ακόμη μια φορά τον σεξισμό και την σεξιστική βία που υποθάλπεται μέσα στην Κυπριακή κοινωνία.

37 γυναίκες δολοφονήθηκαν από νυν ή πρώην συντρόφους τους από το 2000 μέχρι σήμερα στην Κύπρο

39 κλήσεις την ημέρα δέχονται οι υπηρεσίες στήριξης θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας στην Κύπρο

Μία στις πέντε γυναίκες άνω των 15 ετών έχει υποστεί βιασμό, ξυλοδαρμό ή άλλης μορφής σωματική βία στη διάρκεια της ζωής της.

Σήμερα πολλές γυναίκες θα βρεθούν έξω από το αρχηγείο της Αστυνομίας, στις 6.00 μμ για να διαμαρτυρηθούν για την δολοφονία της Σοφίας. Σαν ΝΕΔΑ θα συμμετέχουμε και καλούμε όλους να συμμετέχουν. Μόνο ένα δυνατό κίνημα ενάντια στην σεξιστική βία, που να βρίσκεται στους δρόμους και να απαιτεί αλλαγές μπορεί να φέρει αλλαγές.

Το κεντρικό σύνθημα σήμερα στην διαμαρτυρία είναι “Ούτε μια Λιγότερη” το οποίο ξεκίνησε από την Αργεντινή το 2016 και υιοθετήθηκε από τα γυναικεία κινήματα σε διάφορες χώρες, καταγγέλλοντας τη βία και τις δολοφονίες γυναικών. Το 2016 στην Αργεντινή η 16χρονη Λουσία βιάζεται και δολοφονείται από δύο άντρες και ακολουθούν μαζικές πορείες και κινητοποιήσεις με κορύφωση τη “μαύρη Τετάρτη”, μέρα απεργίας των γυναικών της χώρας, που άφησαν για λίγες ώρες τις δουλειές, τις σχολές και τα σχολεία τους και διαδήλωσαν ενάντια στη σεξιστική βία, με κεντρικό σύνθημα «μας θέλουμε ζωντανές». Δύο χρόνια μετά, το Δικαστήριο κρίνει αθώους τους δολοφόνους και χιλιάδες γυναικών βγαίνουν ξανά στους δρόμους, δικαιώνοντας με αυτόν τον τρόπο την Λουσία.

Μπορεί η Αργεντινή να μας φαντάζει μακρινή, αλλά η απόφαση του Δικαστηρίου μοιάζει πάρα πολύ με αποφάσεις δικαστηρίων στην Κύπρο, στην Ευρώπη, σε όλον τον κόσμο που πάρα πολύ συχνά αντιμετωπίζουν την βία κατά των γυναικών, τον βιασμό και την δολοφονία σαν εγκλήματα «πάθους» ή εγκλήματα μικρότερης βαρύτητας, με τους θύτες να πέφτουν στα μαλακά ή και να αθωώνονται.

Μοιάζει και με τις πολιτικές που έχουν υιοθετηθεί αλλά μένουν στα συρτάρια, γιατί ενώ η Κύπρος έχει μια από τις καλύτερες νομοθεσίες για τα δικαιώματα των γυναικών και έχει υπογράψει την Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης από το 2017, τελικά ο σεξισμός αναπαράγεται μέσα στον κρατικό μηχανισμό, στα σχολεία, στους χώρους εργασίας, στα ΜΜΕ και στις γειτονιές.

Έτσι ακόμη κι όταν βγαίνει στην επιφάνεια μια υπόθεση σεξιστικής βίας, η πρώτη αντίδραση όλου αυτού του κατεστημένου είναι να το κουκουλώσει αντί να χτυπήσει το πρόβλημα στην καρδιά του.

Η άμεση αντίσταση σε αυτό είναι πολύ σημαντική. Είναι καθήκον όλων μας, κυρίως των κινημάτων και της Αριστεράς να “φωτίζουμε” τις αιτίες που οδηγούν σε αυτές τις αντιλήψεις και να αγωνιζόμαστε ενάντια σε αυτές. Όλες οι παραπάνω αντιλήψεις καλλιεργούνται σε μια κοινωνία ανισότητας και καταπίεσης. Μια κοινωνία που μας μαθαίνει να αντιμετωπίζουμε τις γυναίκες σαν κατώτερες, τους μετανάστες σαν εχθρούς, τα ΛΟΑΤ* άτομα σαν μη φυσιολογικά κοκ. Είναι το καπιταλιστικό σύστημα που για να συνεχίσει να επιβιώνει και να κερδίζει ενισχύει τις διακρίσεις και τις ανισότητες και χτίζει τους θεσμούς του πάνω σε αυτές.

Για να μην υπάρξει άλλη Ελένη, είναι καθήκον των κινημάτων και της Αριστεράς να αναδεικνύει κάθε περιστατικό βίας, να μη σιωπά και να στηρίζει όσες έχουν το θάρρος να καταγγέλλουν ό,τι τους συνέβη. Παράλληλα όμως να δίνει μάχες ενάντια στο σύστημα που τρέφεται από τις ανισότητες, να το αμφισβητεί και να προτάσσει μία άλλη κοινωνία που δεν θα χωρίζει τους ανθρώπους σε τάξεις, φύλα και φυλές, μία κοινωνία σοσιαλιστική.