Προεδρικές και ΑΚΕΛ: Συνεργασία με τον νεοφιλελεύθερο Σπανό για απαλλαγή από τα αδιέξοδα του νεοφιλελευθερισμού!

«Η πρόταση καθορίζει ως βασικό στόχο την απαλλαγή από τη διακυβέρνηση του Αναστασιάδη – ΔΗΣΥ και αντικατάστασή της με μια διακυβέρνηση που θα υλοποιήσει ένα προοδευτικό, φιλολαϊκό πρόγραμμα. Μια νέα διακυβέρνηση που θα χαρακτηρίζεται από συνέπεια, υπευθυνότητα και σταθερότητα στη διαχείριση του Κυπριακού, μακριά από σκοπιμότητες και παλινδρομήσεις ή ακρότητες και στείρο αρνητισμό. Διακυβέρνηση, η οποία θα ανοίγει νέα ελπιδοφόρα προοπτική για την πατρίδα και το λαό μας».

Από την εισήγησης – αιτιολογικό της πρότασης της Κ.Ε του ΑΚΕΛ για στήριξη του Μάικ Σπανού στις προεδρικός εκλογές…

Ποιος είναι όμως ο Μάικ Σπανός;

του Παναγιώτη Σολωμού

Πρόεδρος ο νεοφιλελεύθερος Νίκος Αναστασιάδης – αρχίζει η εποχή των μεγάλων επιθέσεων

Ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών έληξε με νίκη του Νίκου Αναστασιάδη, υποψήφιο του ΔΗΣΥ, ο οποίος πήρε 57.48% έναντι 42, 52% του Σταύρου Μαλά υποψηφίου υποστηριζόμενου από το ΑΚΕΛ.

Το ποσοστό που απέσπασε ο Αναστασιάδης είναι το μεγαλύτερο που έχει πάρει ποτέ πρόεδρος στην ιστορία της Κύπρου. Το προηγούμενο μεγαλύτερο ποσοστό (εκτός απο τα θριαμβευτικά ποσοστά του Μακαρίου) ήταν του Σπύρου Κυπριανού το 1983 ο οποίος είχε νικήσει με 56,54%, από τον πρώτο γύρο όμως.

Την ίδια στιγμή το ποσοστό του Μαλά, 42,52%, ήταν το μικρότερο ιστορικά που έχει πάρει υποψήφιος που στηρίζεται από το ΑΚΕΛ.

Μετά τον Χριστόφια ο Αναστασιάδης; Έρχεται εποχή νέων επιθέσεων και αγώνων!

Όπως ήταν αναμενόμενο ο πρώτος γύρος έληξε με νίκη της δεξιάς. Όχι μόνο λόγω των μεγάλων ποσοστών που πήρε ο Αναστασιάδης, 45,46% από τον πρώτο γύρο, το οποίο γίνεται για δεύτερη φορά στην ιστορία της Κύπρου, αλλά και λόγω του ποσοστού που πήρε ο Λιλλήκας, 24,93% το οποίο ήταν μεγαλύτερο από ότι έδιναν οι δημοσκοπήσεις.

Προεδρικές εκλογές στην σκιά του μνημονίου: Μαύρο σε Αναστασιάδη – Λιλλήκα και νεοφασισμό! Προετοιμασία για τους αγώνες που έρχονται!

Οι φετινές προεδρικές εκλογές διεξάγονται μέσα σε συνθήκες πρωτόγνωρες για τους κύπριους εργαζόμενους:  από την Κύπρο της αφθονίας, της κοινωνικής πρόνοιας που δεν θα τους άγγιζε η κρίση, βρισκόμαστε τώρα σε μια κατάσταση όπου η Κύπρος βρίσκεται μέσα στην δύνη της οικονομικής κρίσης.

Μετά την κατάρρευση της Λαϊκής Τράπεζας τον προηγούμενο Μάη, και την διάσωσή της από το κράτος, έχει φανεί το πραγματικό πρόβλημα της κυπριακής οικονομίας:  οι τράπεζες και η έκθεσή τους στα ελληνικά ομόλογα και τοξικά δάνεια.

Τον Ιούνη έγινε η αίτηση για ένταξη στον Eυρωπαϊκό Mηχανισμό Στήριξης (ΕΜΣ) και από τότε δεν υπάρχει τίποτα άλλο στην δημόσια συζήτηση από την τρομοκρατία  της χρεοκοπίας για να δικαιολογήσουν το φόρτωμα 17 δις (όσο ολόκληρο το ΑΕΠ της Κύπρου) στην πλάτη των εργαζομένων.

Έχουμε πάρει το δρόμο της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας αλλά με μερικές ιδιαιτερότητες: τα μνημονιακά μέτρα λιτότητας πέρασαν από την Βουλή των Αντιπροσώπων πριν να υπογραφεί το μνημόνιο, η οικονομία της Κύπρου ήταν και είναι ακόμη σε πολύ καλύτερη  κατάσταση από άλλες χώρες της ΕΕ– 84% χρέος και 4,5% έλλειμμα, και το πιο σημαντικό – η αίτηση ένταξης  στο μηχανισμό στήριξης, τα μνημονιακά μέτρα προτάθηκαν από μια αριστερή κυβέρνηση.

2008-2013: ένας πρώτος απολογισμός της διακυβέρνηση της Αριστεράς

Φεύγει μια ιστορική κυβέρνηση –  η πρώτη διακυβέρνηση της αριστεράς με  Πρόεδρο τον Χριστόφια.

Όταν το 2008 το ΑΚΕΛ αποφάσισε να κατέβει στις εκλογές με δικό του υποψήφιο οι εργαζόμενοι θεώρησαν ότι επιτέλους θα γίνουν όλα αυτά που δεν μπορούσε να κάνει το ΑΚΕΛ επειδή κάθε φορά δεν είχε την κατάλληλη θέση στους θεσμούς.

Θεώρησαν ότι θα δημιουργηθεί  πραγματικά μια πιο δίκαιη κοινωνία, ότι θα υπερασπίσει και θα προστατεύσει τους μισθούς, τις συντάξεις, τα ωφελήματα ότι  θα τ υπάρξει ένα κοινωνικό κράτος , και κυρίως  ότι θα λύσει το κυπριακό.

Αυτές οι προσδοκίες συνεχίστηκαν να υπάρχουν για τα πρώτα δύο χρόνια διακυβέρνησης και ο Πρόεδρος Χριστόφιας έπερνε στις δημοσκοπήσεις μέχρι και 75% έστω κι ‘αν τελικά το ΑΚΕΛ συνεργάστηκε με το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ για να βγει στην εξουσία και να δημιουργήσει κυβέρνηση.

Πρώτη φορά κάθοδος και της ακροδεξιάς!

Σε αυτές τις εκλογές δυναμωμένη δεν βγαίνει μόνο η δεξιά αλλά αρχίζει να παρουσιάζεται μάλιστα και  η ακροδεξιά σε  σχηματισμούς με  δικούς τους υποψήφιους.

Κατά την πενταετία που πέρασε δυστυχώς  δημιουργήθηκαν  πολλές   συνθήκες οι οποίες  ευνόησαν  την   ενίσχυση της  ακροδεξιάς.

Ο Αναστασιάδης δεν αποτελεί λύση – αποτελεί καταδίκη

Πρώτος στις δημοσκοπήσεις βγαίνει ο Νίκος Αναστασιάδης, υποψήφιος του ΔΗΣΥ του παραδοσιακού δεξιού νεοφιλελεύθερου κόμματος, ο οποίος υποστηρίζεται και από την ηγεσία και ένα κομμάτι του ΔΗΚΟ, του κεντροδεξιού κόμματος, και ενα κομματι του ΕΥΡΩΚΟ, το οποίο φαίνεται ότι επιστρέφει στις ρίζες του (ήταν διάσπαση του ΔΗΣΥ στο παρελθόν).

Ο Δημοκρατικός Συναγερμός είναι αδιαμφισβήτητα το παραδοσιακό νεοφιλελεύθερο κόμμα, αυτό  που εκπροσωπεί το μεγάλο κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο, στην Κύπρο. Αυτό φαινόταν και σε παλιότερες προεδρίες αλλά και κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Χριστόφια όπου οι επιθέσεις τους προς την κυβέρνηση ήταν καθαρά προσανατολισμένες στο πώς να σωθούν οι τράπεζες και το μεγάλο κεφάλαιο: ξεπούλημα ημικρατικών οργανισμών, μειώσεις μισθών και συντάξεων και ενίσχυση του ιδιωτικού και του τραπεζικού τομέα.

Λιλλήκας: ούτε νέος, ούτε διαφορετικός

Ο Λιλλήκας προσπαθεί να παρουσιαστεί  σαν η εναλλακτική λύση ενάντια στα κατεστημένα! Σαν να είναι ο διαφορετικός, ο  «νέος πολιτικός». Παρόλα αυτά καθόλου νέος δεν είναι μια και έχει περάσει από διάφορα κόμματα και θέσεις (ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ και τώρα ΕΔΕΚ– συμμετοχή σε επιτελείο Βασιλείου, Γενικός Γραμματέας Νέας Γενιάς, Βουλευτής του ΑΚΕΛ –Νέες Δυνάμεις, Υπουργός Εμπορίου και Τουρισμού στην κυβέρνηση Παπαδόπουλου, αυτός είναι που έγραψε το περίφημο διάγγελμα για το Αναν και αργότερα έγινε σύμβουλος του Παπαδόπουλου στις προηγούμενες εκλογές). Ούτε και πολύ «κοντά στον πολίτη» μπορεί να είναι καθώς είναι ένας μεγάλο -εκατομμυριούχος,  ενώ τελευταία σε  δημοσιέυματα στις εφημερίδες έχουν αποκαλύψει το πώς «έφαγε» η εταιρία του από τον ΚΟΤ κάποια εκατομμύρια όταν ήταν υπουργός. Πώς μπορούμε έναν τέτοιο άνθρωπο, πολιτικά τυχοδιώκτη, και οικονομικά αποδεδειγμένα μακριά από τον μέσο εργαζόμενο να τον εμπιστευτούμε;

Είναι η επιλογή Μαλά κατάλληλη για τους εργαζόμενους και την αριστερά;

Η επιλογή Μαλά για την υποψηφιότητα του προέδρου της δημοκρατίας αποτελεί μια φυσιολογική εξέλιξη στην πορεία της διακυβέρνησης Χριστόφια –ΑΚΕΛ. Η Υποψηφιότητα Μαλά δεν μπορεί να ειδωθεί από μονή της χωρίς να συνδεθεί με το ΑΚΕΛ.

Η επιλογή Μαλά ουσιαστικά αποτελεί αποδοχή εκ μέρους του ΑΚΕΛ των αδιέξοδων της διακυβέρνησης Χριστόφια. Ο Χριστόφιας ανέβηκε στην εξουσία αφού η διεκδίκηση της προεδρίας με κομματικό υποψήφιο που γινόταν για πρώτη φορά κατάφερε να ενθουσιάσει τον κόσμο της αριστεράς και να συσπειρώσει τους εργαζόμενους. Το ΑΚΕΛ σαν αριστερό κόμμα ήταν στην συνείδηση των πλατιών λαϊκών μαζών το εργαλείο για μια πιο δίκαιη κοινωνία και για τη δημιουργία συνθηκών οικονομικής ανάπτυξης και προόδου. Έχοντας όμως υιοθετήσει από την αρχή την πολιτική της ταξικής συνεργασίας και την διαχείριση του καπιταλισμού, έχοντας εγκαταλείψει από καιρό την προοπτική της στήριξης του σε μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις, έτσι ώστε να έλθει σε αντιπαράθεση  με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και το αστικό κράτος, αναγκάστηκε να κάνει μια σειρά από υποχωρήσεις, όπως στο κυπριακό, τα εργατικά δικαιώματα, την εξυγίανση της λειτουργίας του κράτους, την παιδεία κά, ενώ μπλέχτηκε και σε φαινόμενα διαπλοκής. Όλα αυτά απογοήτευσαν γενικά τους ψηφοφόρους του ΑΚΕΛ αλλά και την υπόλοιπη κοινωνία γενικότερα.

Υπάρχει εναλλακτική; Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά και οι εργατικοί αγώνες

Πριν από ένα χρόνο περίπου εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή μια νέα οργάνωση η ΕΡΑΣ (Επιτροπή για μια Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση). Σε αυτή την επιτροπή έχουν συσπειρωθεί μέλη από τις περισσότερες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που υπάρχουν στο νησί.

Στην ΕΡΑΣ πριν κάποιους μήνες υπήρχε η συζήτηση αν θα έπρεπε και αν μπορούσε να κατεβάσει δικό της υποψήφιο, αντιμνημονιακό, αντικαπιταλιστή, που να δίνει μια σοσιαλιστική ριζοσπαστική αριστερή προοπτική στην κρίση. Δυστυχώς αυτό δεν έγινε.

Σε αυτές τις προεδρικές εκλογές διακυβεύεται το μέλλον όλης της κοινωνίας. Θα υπογραφεί το μνημόνιο και οδηγούμαστε στην καταστροφή. Υπάρχουν πολλά μαχητικά κομμάτια των εργαζομένων που βλέπουν αυτή την πορεία και άρχισαν  να κινητοποιούνται (δάσκαλοι, καθηγητές, πολύτεκνοι, συμβασιούχοι, οικοδόμοι, άνεργοι) αλλά δεν βλέπουν κάποια διέξοδο για να εκφραστούν σε αυτές τις προεδρικές εκλογές.

Υπάρχει ένα τεράστιο κενό στην κοινωνία  που αν δεν το καλύψει η αριστερά με ένα ουσιαστικό εναλλακτικό πρόγραμμα τότε για πολλούς τη διέξοδο θα καλύψει η ακροδεξιά.