Πριν από μερικές ημέρες, στις 11 Φλεβάρη συμπληρώθηκαν 43 χρόνια από την Ιρανική επανάσταση που οδήγησε στην ανατροπή του Σάχη (βασιλιά). Με αυτήν την αφορμή, δημοσιεύουμε μετάφραση άρθρου του σ. Morad Shirin, στελέχους της Ιρανικής Επαναστατικής Μαρξιστικής Τάσης, που καταπιάνεται με τα ιστορικά γεγονότα και τα συμπεράσματά τους για τη σημερινή εργατική τάξη του Ιράν.
Tens of thousands of contract oil workers in more than 105 oil fields are on strike in Iran, for more than a month (the first strikes started on the 19th of June).
On January 5th, independent trade unions in Iran issued a statement in support of the mass protests against austerity and dictatorship that began at the end of last year. The statement was issued in the name of the Tehran Public Transport Workers Union and the Haft Tapeh Agro-industry Workers Union in Khuzestan province. Both unions have been involved in recent struggles and have suffered repression. Reza Shahabi, a leader of the Tehran bus workers, has been a target for persecution since 2010, served a 6 year jail term and now has been imprisoned again since August, last year.
Στις 5 Γενάρη, ανεξάρτητα συνδικάτα από το Ιράν εξέδωσαν ανακοίνωση αλληλεγγύης στις μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στη λιτότητα και το δικτατορικό καθεστώς,που ξεκίνησαν στα τέλη του περασμένου χρόνου. Η ανακοίνωση έχει τις υπογραφές του «Σωματείου Εργαζομένων στις Δημόσιες Συγκοινωνίες της Τεχεράνης» και του «Σωματείου Εργαζομένων στην Αγροτική Βιομηχανία του Haft Tapeh» της επαρχίας Κουζεστάν.
Και τα δύο σωματεία έχουν πάρει μέρος στις πρόσφατες κινητοποιήσεις και έχουν βιώσει την καταστολή. Ο Ρέζα Σαχάμπι, μια από τις ηγετικές μορφές των εργαζομένων στις μεταφορές στην Τεχεράνη, έχει στοχοποιηθεί από το καθεστώς και δέχεται διώξεις από το 2010. Έχει περάσει έξι χρόνια στη φυλακή, ενώ από τον Αύγουστο του περασμένου χρόνου βρίσκεται ξανά φυλακισμένος.
Εκρηκτικές διαμαρτυρίες σε όλη τη χώρα έχουν ταρακουνήσει το καθεστώς του Ιράν τις τελευταίες μέρες. Παρόλο που την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν είναι ακόμα σαφές προς τα που βαδίζει το κίνημα, είναι ξεκάθαρο ότι μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού δείχνουν την απέχθεια τους προς το καθεστώς. Ειδικά η νεολαία, η οποία αντιμετωπίζει ποσοστά ανεργίας μεταξύ 25 και 40%, είναι στη πρώτη γραμμή των διαμαρτυριών.