Συμμετέχουμε στην πρωτομαγιάτικη πορεία, περπατώντας μαζί με τις απολυμένες της Anytıme και τους εργαζόμενους της Wolt που έδωσαν δύο από τους πιο σημαντικούς αγώνες της φετινής χρονιάς, και τους εργαζόμενους της ΠΕΟ.
Ξεκινάμε από την Πλατεία Ελευθερίας στις 1 Μάη στις 5.30μμ, και πορευόμαστε προς το οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας για να συναντήσουμε τους τουρκοκύπριους συναγωνιστές μας.
We participate in the May Day demonstration, together with the Anytıme workers who were dismissed, the Wolt workers who fought two of the most important struggles of this year, and the workers of the PEO.
We start from Eleftherias Square, Monday 1 May at 17.30, and march to the checkpoint of Ledra Palace to meet our Turkish Cypriot comrades.
ανακοίνωση της ΝΕΔΑ – declaration of NEDA
Αντιστεκόμαστε στον εργασιακό μεσαίωνα!
Τα προηγούμενα χρόνια, είτε μέσα από το Μνημόνιο με την Τρόικα στο νότο, είτε μέσα από Πρωτόκολλα με την Τουρκία στον βορρά, οι άρχουσες τάξεις και στις δύο πλευρές του νησιού κατάφεραν να διαλύσουν τις εργασιακές σχέσεις. Οι νέοι εργαζόμενοι βρίσκονται μπροστά σε ένα εργασιακό μεσαίωνα, με προσωπικά συμβόλαια, μερική απασχόληση, επισφαλείς θέσεις εργασίας, με απλήρωτες υπερωρίες, αργίες και άδειες ασθενείας, χωρίς προοπτική. Την ίδια στιγμή, ξένοι φοιτητές, αιτητές πολιτικού ασύλου και οικονομικοί μετανάστες έχουν μετατραπεί σε σύγχρονους σκλάβους και αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι της εργατικής τάξης της Κύπρου.
Αυτή η νέα γενιά εργαζομένων, νέα στην ηλικία και στις νέες συνθήκες εργασίας που αντιμετωπίζει, έδωσε τους προηγούμενους μήνες πολύ σημαντικές μάχες και ήρθε αντιμέτωπη με την νέα πραγματικότητα των εργατικών ισοζυγίων της Κύπρου.
Η απεργία της Wolt έφερε στην επιφάνεια την σύγχρονη σκλαβιά. Μπορεί να κατάφερε να φέρει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων την κυβέρνηση και την εταιρία αλλά τελικά η ίδια νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση, την τελευταία μέρα της διακυβέρνησης της νομοθέτησε το να μπορούν να εργοδοτούνται με αυτό το καθεστώς εργαζόμενοι και στον ξενοδοχειακό και επισιτιστικό τομέα, εκεί όπου “υπάρχει έλλειψη εργατικού δυναμικού”. Η απεργία της Anytime αποκάλυψε ότι όλη η νομοθεσία και κώδικες που κερδήθηκαν από το εργατικό κίνημα την προηγούμενη περίοδο δεν είναι δεσμευτικές για την προστασία των εργαζομένων – η εφαρμογή τους εξαρτάται από την καλή διάθεση των εργοδοτών! Η στάση εργασίας που οργανώθηκε για την ΑΤΑ, παρόλο που ήταν ιστορικής σημασίας και εντυπωσιακή, δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα κυρίως γιατί δεν είχε συνέχεια.
Αν μάθαμε κάτι από όλες αυτές τις μάχες που δόθηκαν την προηγούμενη περίοδο είναι ότι το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να ανασυγκροτηθεί. Κάποτε, στο παρελθόν, το εργατικό κίνημα απλά και μόνο με την απειλή για απεργία κατάφερνε να πάρει παραχωρήσεις από την εργοδοσία. Σήμερα οι εργατικοί αγώνες χρειάζεται να είναι πιο σκληροί και αποφασιστικοί και να έχουν την μεγαλύτερη δυνατή αλληλεγγύη του υπόλοιπου εργατικού κινήματος και της ευρύτερης κοινωνίας – γιατί το κεφάλαιο είναι αδίστακτο.
Αντιστεκόμαστε στον εθνικισμό και τη διχοτόμηση
Πορευόμαστε μαζί με τους/τις συντρόφους/ισσες μας από το βορρά. Εκεί τον ρόλο του ΔΝΤ τον παίζει η Τουρκία. Σήμερα πέρα από τον πληθωρισμό που έχει ξεπεράσει το 100%, οι τουρκοκύπριοι εργαζόμενοι δίνουν δυνατά την μάχη ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της Εταιρίας Ηλεκτροδότησης που συμπεριλαμβάνεται στο τελευταίο Πρωτόκολλο.
20 χρόνια πριν, όταν κατάφεραν οι τουρκοκύπριοι εργαζόμενοι με τους αγώνες τους να αναγκάσουν τον Ντενκτάς να ανοίξει τα οδοφράγματα, χάσαμε μια ευκαιρία δημιουργίας ενός δικοινοτικού κινήματος το οποίο να φέρει την ανατροπή του κατεστημένου και την ειρήνη στο νησί.
Σήμερα το κάλεσμα των ηγετών στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων είναι ένα σύνθημα χωρίς κανένα νόημα. Και στις δύο πλευρές στην προεδρία και στις κυβερνήσεις είναι δεξιοί εθνικιστές που θα κάνουν τα πάντα για να διατηρηθεί το στάτους γκβο ή ακόμη και να ενισχύσουν παραπάνω την διχοτόμηση.
Σήμερα, είναι ακόμη πιο επιτακτική η ανάγκη για ένα δικοινοτικό κίνημα των εργαζομένων και της νεολαίας. Ένα κίνημα που θα κάνει κοινούς αγώνες, για το άνοιγμα παραπάνω οδοφραγμάτων και την απλοποίηση της διέλευσης, που θα οργανώσει δράσεις αλληλεγγύης της μίας πλευράς προς την άλλη ενάντια στις επιθέσεις που δεχόμαστε στα δικαιώματά μας, αλλά και ενάντια στον εθνικισμό και τον φασισμό που μεγαλώνουν. Ένα κίνημα το οποίο θα παλέψει για μια λύση του κυπριακού βγαλμένη από τις ανάγκες και για τις ανάγκες των εργαζομένων και των δύο πλευρών. Οι διεθνείς οργανισμοί και οι κυβερνήσεις έχουν δοκιμαστεί και αποτύχει, μόνο μαζικές πρωτοβουλίες από τα κάτω μπορούν να επιβάλουν ουσιαστικές συζητήσεις και λύση στο πρόβλημα.
Η Αριστερά έχει την ευθύνη να προτάξει αυτούς τους στόχους και να τους κάνει πράξη. Δεν μπορεί να περιμένει κανέναν ηγέτη, καμία κυβέρνηση, ειδικά μια δεξιά ή κεντρώα κυβέρνηση να φέρει λύση στο Κυπριακό. Πραγματική λύση μπορεί να έρθει μόνο από τους εργαζόμενους και τη νεολαία που δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Χρειαζόμαστε μια Αριστερά που να είναι ανυποχώρητα υπερασπιστής των δικαιωμάτων τους και να παλεύει για μια σοσιαλιστική κοινωνία, για τις ανάγκες της κοινωνίας κι όχι για τις τσέπες λίγων καπιταλιστών.
We resistthe medieval working conditions!
In the past years, either through the Memorandum with Troika in the south, or through Protocols with Turkey in the north, the ruling classes on both sides of the island have managed to dismantle labour relations. Young workers are facing medieval working conditions, with personal contracts, part-time work, precarious jobs, unpaid overtime, holidays and sick leave, without any prospects. At the same time, foreign students, political asylum seekers and economic migrants have been turned into modern-day slaves and constitute a significant part of the working class in Cyprus.
This new generation of workers, young in age and facing new working conditions, has fought very important battles in the past months and faced the new reality of Cyprus’ labour balances.
The Wolt strike brought modern slavery to the surface. It may have succeeded in bringing the government and the company to the negotiating table, but in the end the same neoliberal government, on the last day of its rule, legislated that workers in the hotel and catering sector, where «there is a shortage of labour», could be employed under this regime. The Anytime strike revealed that all the legislation and codes that were won by the labour movement in the previous period are not binding in protecting workers – their implementation depends on the goodwill of employers! The work stoppage organised for the CoLA, although of historic significance and impressive, it did not have the expected results mainly because it was not followed up.
If we have learned anything from all these battles fought in the past period, it is that the trade union movement needs to be rebuilt. At one time in the past, the labour movement was able to get concessions from the employers simply by threatening to strike. Today the workers’ struggles need to be tougher and more determined and have the greatest possible solidarity from the rest of the labour movement and wider society – because capital is ruthless.
We resist nationalism and division
We march together with our comrades from the north. There the role of the IMF is played by Turkey. Today, apart from the inflation that has exceeded 100%, Turkish Cypriot workers are combating against the privatisation of the Electricity Company that was included in the latest Protocol.
20 years ago, when the Turkish Cypriot workers managed to force Denktash to open the barricades with their struggles, we missed an opportunity to create a bicommunal movement that would bring the overthrow of the establishment and bring peace on the island.
Today, the call of the leaders to the negotiating table is a meaningless slogan. On both sides in the presidency and in the governments are right-wing nationalists who will do anything to maintain the status quo or even further strengthen the division.
Today, the need for a bicommunal movement of workers and youth is even more urgent. A movement that will call for common struggles, for the opening of more chekcpoints and the simplification of controls, that will organize actions of solidarity from one side to the other against the attacks on our rights, but also against nationalism and fascism that are growing. A movement that will fight for a solution to the Cyprus problem, a solution based on the needs and for the needs of the workers on both sides. International organisations and governments have been tried and failed to bring a solution; only mass initiatives from below can force meaningful discussions and a solution to the problem.
The Left has the responsibility to put forward these goals and to put them into practice. It cannot expect any leader, any government, especially a right-wing or centrist government, to bring a solution to the Cyprus problem. A real solution can only come from the workers and youth who have nothing to divide. We need a Left that is an unyielding defender of workers and youth’s rights and that fights for a socialist society, for the needs of society and not for the pockets of a few capitalists.
ΝΕα Διεθνιστική Αριστερά 
Σχολιάστε