Η ιδέα για μια ιδιαίτερη μέρα κατα την οποία να τιμάται η εργαζόμενη γυναίκα και οι αγώνες της γεννήθηκε στην Αμερική. Το 1908, 15.000 γυναίκες διαδήλωσαν στην Νέα Υόρκη διεκδικώντας λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερη πληρωμή και δικαίωμα ψήφου. Την επόμενη χρονιά, το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Αμερικής κάλεσε τις γυναίκες σε μια «Εθνική Μέρα της Γυναίκας» σε όλη τη χώρα, και το 1910, η Γερμανίδα σοσιαλίστρια, Κλάρα Τσέτκιν, πρότεινε σε ένα διεθνές συνέδριο στην Κοπενγχάγη να καθιερώσουν την μέρα αυτή σαν μια παγκόσμια δράση.
Σε λιγότερο από μια εβδομάδα μετά τις πορείες των γυναικών το 1911, 140 εργαζόμενες γυναίκες πέθαναν σε μια φωτιά σε εργοστάσιο στην Νέα Υόρκη. Τα επόμενα χρόνια ο αριθμός των γυναικών που διαδηλώνουν και απαιτούν ανθρώπινες εργασιακές συνθήκες και εργατική νομοθεσία πολλαπλασιάστηκαν. Στην Διεθνής Μέρα της Γυναίκας το 1914, σε όλη την Ευρώπη πραγματοποιήθηκαν ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που ξεκινούσε και για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών.
επιμέλεια Αθηνά Καρυάτη
****
Εκατό χρόνια πρίν – 23 του Φλεβάρη σύμφωνα με το παλιό (Ιουλιανό) ημερολόγιο – οι γυναίκες εργαζόμενες στην υφαντουργία στην Αγία Πετρούπολη, βγήκαν από τα εργοστάσια απαιτώντας «ψωμί και ειρήνη» και κάλεσαν τους άλλους εργάτες να κάνουν το ίδιο. Μέσα σε 5 μέρες οι μαζικές κινητοποιήσεις, οι απεργίες, οι οδομαχίες αλλά και οι εκκλήσεις στο στρατό, κατάφεραν να δώσουν ένα τέλος στην κρατική μηχανή του Τσάρου και η μισητή αυτοκρατορία των Ρομανόφ κατέρρευσε.
Χρειάστηκε ακόμη 8 μήνες μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία της επανάστασης, με την πλειοψηφία στα σοβιέτ να στηρίζουν το κόμμα, και χωρίς να χυθεί ούτε μια σταγόνα αίμα. Τον Οκτώβρη (με το παλιό ημερολόγιο) εγκαθιδρύθηκε η εργατική σοσιαλιστική κυβέρνηση.
Οι πρώτες διακηρύξεις της κυβέρνησης αφορούσαν τα ζωτικά θέματα της ειρήνης, γή, 8ωρη εργασία και τα δικαιώματα της γυναίκας. Οι γυναίκες από εκεί κι έπειτα κέρδισαν πλήρη εκλογικά δικαιώματα (εκλέγειν και εκλέγεσθαι), ισότητα στον μισθό και στις ώρες εργασίας, το δικαίωμα στο πολιτικό γάμο και στο διαζύγιο, καθώς επίσης δωρεάν οικογενειακό προγραμματισμό και εκτρώσεις, αν ήταν απαραίτητο. Από την πρώτη στιγμή επίσης η νέα κυβέρνηση αρχίζει και σχεδιάζει την παροχή νηπιαγωγείων και φροντίδας παιδιών, κοινωνικά εστιατόρια, πλυσταριά, βιβλιοθήκες, αθλητικές εγκαταστάσεις και εγκαταστάσεις αναψυχής. Μια πολύ διάσημη αφίσα της επανάστασης δείχνει μια νέα γυναίκα Μπολσεβίκα, να ανοίγει ένα παράθυρο με το σύνθημα: «Κάτω η σκλαβιά της κουζίνας! Δώστε μας τη νέα ζωή!»
Δυστυχώς ο Σταλινισμός τα πήρε τα περισσότερα πίσω.
****
Την περίοδο 1917-1920 φτάνουν στην Κύπρο τα μηνύματα της Οκτωβριανής Επανάστασης, τα οποία συγκίνησαν αρκετά μια ομάδα νέων εργαζομένων από τους οποίους σχηματίστηκε ο πρώτος μαρξιστικός πυρήνας που αποτελείτο από 30 περίπου άτομα. Ανάμεσα τους η Κλειώ Χριστοδουλίδου. Σημαντικός σταθμός στην σύγχρονη κυπριακή ιστορία αποτέλεσε η ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Κύπρου, το Δεκαπενταύγουστο του 1926 στη Λεμεσό από 22 πρωτοπόρους κομμουνιστές, ανάμεσα στους οποίους ήταν και η Κατίνα Νικολάου. Το συνέδριο πήρε αποφάσεις που ανάμεσα σε άλλα αφορούσαν το γυναικείο ζήτημα και την ανάγκη οργάνωσης των εργαζομένων γυναικών.
Οι δεκαετίες του 1920 και του 1930 σηματοδοτούν τα πρώτα βήματα οργάνωσης της εργατικής τάξης, με την καθοδήγηση του ΚΚΚ. Μέσα στις συνθήκες της μεγάλης οικονομικής κρίσης και της παλμεροκρατίας γίνονται και οι πρώτες μεγάλες κινητοποιήσεις και απεργιακοί αγώνες στους οποίους συμμετείχαν και οι εργαζόμενες γυναίκες, διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες δουλειάς, μεγαλύτερα μεροκάματα, οχτώ ώρες εργασίας. Έτσι σχηματίστηκαν προς τα τέλη της δεκαετίας του ’30 οι πρώτοι πυρήνες οργάνωσης γυναικών, οι Ενώσεις Εργαζομένων Γυναικών. Αξίζει να αναφέρουμε ότι στις απεργίες του 1938 και 1939 στα τσιφλίκια του Κύκκου, της Κολώνης και του Μενεού, στη μεγάλη απεργία του νηματουργείου Αμμοχώστου που οργανώθηκαν μέσα στις τρομοκρατικές συνθήκες της παλμεροκρατίας, οι γυναίκες διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο. Το Μάη του 1940, η εργάτρια οικοδομών Διαμαντού Χαραλάμπους κτυπήθηκε άγρια από την αποικιακή αστυνομία κατά τη διάρκεια διαδήλωσης ανέργων στην Λευκωσία με αίτημα το άνοιγμα θέσεων εργασίας.
Η άνοδος της αντιαποικιακής πάλης και η όξυνση των ταξικών αγώνων σπρώχνει συνεχώς μπροστά την κοινωνική συνείδηση και καλλιεργεί προοδευτικές ιδέες. Η σταδιακή ανάπτυξη της βιομηχανικής παραγωγής, δημιούργησε τη δυνατότητα για τη μαζική είσοδο των γυναικών στην εργασία. Επειδή όμως το καπιταλιστικό κίνητρο δεν είναι και δεν μπορεί να είναι άλλο από το κέρδος, η εργάτρια χρησιμοποιείται ως φτηνότερη εργατική δύναμη σε σχέση με τον άνδρα, και γίνεται αντικείμενο της πιο σκληρής εκμετάλλευσης από το κεφάλαιο. Έτσι η γυναίκα μπαίνει στην παραγωγή, όχι όμως ισότιμα με τον άνδρα αλλά φορτωμένη με όλες τις διακρίσεις και ανισοτιμίες που συσσωρεύονταν για αιώνες σε βάρος της. Ταυτόχρονα, η εργαζόμενη γυναίκα δεν παύει να έχει αμείωτες όλες τις ευθύνες του νοικοκυριού, της μητρότητας και της ανατροφής των παιδιών. Οι συνθήκες που βίωνε η γυναίκα της εργατικής τάξης δημιούργησαν την ανάγκη για τη συμμετοχή της στην ταξική οργάνωση και πάλη, που είναι ο μόνος δρόμος για να βελτιώσει τη ζωή της.
Ενδεικτικά αναφέρεται ότι, από τους εννιακόσιους Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους εργάτες στο κουμποποιείο της Λάρνακας που κατέβηκαν σε απεργία το 1945, οι εφτακόσιες ήταν γυναίκες. Στους μεγάλους απεργιακούς αγώνες των μεταλλωρύχων της Κυπριακής Μεταλλευτικής Εταιρίας(ΚΜΕ) το 1948 η γυναίκα συμμετέχει δίπλα στον άντρα, είτε ως τροφοδότης είτε ως εμψυχωτής και συμπαραστάτης, είτε στην πρώτη γραμμή των απεργών, με συνθήματα και με πλακάτ. Οι γυναίκες, σύζυγοι, κόρες και αδελφές των μεταλλωρύχων, Ελληνίδες και Τουρκάλες, αποτέλεσαν αδιάσπαστο μέρος αυτού του αγώνα, αγωνιζόμενες για 124 ολόκληρες μέρες δίπλα στους άντρες τους, μέσα σε τρομερά αντίξοες συνθήκες. Μαρτυρούνται μάλιστα συγκλονιστικές στιγμές αυτοθυσίας και ηρωισμού από τις γυναίκες κατά τις απεργίες του 1948.
Χαρακτηριστική η 8η του Μάρτη του 1948 κοντά στην αποβάθρα του Ξερού, όταν οι εργάτριες όρμησαν μπροστά στις κάννες των όπλων της αποικιακής αστυνομίας που ετοιμαζόταν να πυροβολήσουν τους συντρόφους τους απεργούς, αφοπλίζοντας τους αστυνομικούς. Μια εβδομάδα αργότερα, στις 16 του Μάρτη του 1948 δέκα γυναίκες σταμάτησαν στο μέσο της διαδρομής Μαυροβουνίου-Ξερού τρένο που μετέφερε απεργοσπάστες, τους όποιους έτρεψαν σε φυγή μαζί με τον Άγγλο οδηγό. Κατά τη διάρκεια της απεργίας 35 γυναίκες φυλακίστηκαν με την κατηγορία της συμμετοχής σε διαδηλώσεις μαζί με τα παιδιά τους, πρόκλησης ζημιών σε περιουσίες και ξυλοκόπημα απεργοσπαστών.
***
Πολλά έχουν κατακτηθεί από τότε, πολλά από τα προβλήματα όμως παραμένουν.
Οι γυναίκες σε όλο τον πλανήτη, ειδικά τα τελευταία χρόνια δίνουν συνεχόμενες μάχες. Στην Κύπρο, βλέπουμε κλάδους όπου οι γυναίκες είναι η πλειοψηφία, να βγαίνουν στους δρόμους (νοσηλευτές, εκπαιδευτικοί). Το λόμπι γυναικών οργάνωσε ήδη 2 εκδηλώσεις και η ΠΟΓΟ καλεί μαζί με τις τουρκοκυπριακές οργανώσεις γυναικών σε πορεία για τα δικαιώματα των γυναικών, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά.
Το νήμα με τους παλιούς αγώνες και το διεθνές κίνημα χρειάζεται να συνεχιστεί. Τίποτα δεν χαρίζεται. Όλα κερδίζονται με αγώνες.
Και δεν υπάρχει κανένας άλλος αποτελεσματικός τρόπος με την ενωμένη πάλη, μακριά από εθνικιστικά και σεξιστικά στερεότυπα και προκαταλήψεις.
Μέχρι το καπιταλιστικό σύστημα να ανατραπεί!
πηγές –
http://www.socialistworld.net/doc/7898
ΝΕα Διεθνιστική Αριστερά 
Σχολιάστε