Η Προσφυγή του Μιλτιάδους Νεοφύτου μέσω της δικαιοσύνης ενάντια στον πρώην πρόεδρο της δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια αποτελεί ακόμα ένα τραγικό δείγμα της ενσωμάτωσης της ΑΚΕΛικης ηγεσίας και του ΑΚΕΛ στην λογική του καπιταλισμού και της αδυναμίας τους να κατανοήσουν και να αντιμετωπίσουν την ταξική επίθεση που δέχεται η Αριστερά το Εργατικό κίνημα και η κοινωνία από το κεφάλαιο.
του Παναγιώτη Σολωμού
Ο Μιλτιάδους Νεοφύτου απαιτεί από τον Δημήτρη Χριστόφια πόσο που ανέρχεται στα 22 εκατομμύρια ευρώ. 18 εκατομμύρια ευρώ αφορούν την Ομόνοια ενώ τα υπόλοιπα την ανακαίνιση της εξοχικής και κύριας κατοικίας του καθώς και έξοδα για την προεκλογική εκστρατεία. Σύμφωνα με τον κύριο Νεοφύτου, ο Χριστόφιας τον επέβαλε Πρόεδρο της Ομόνοιας, χωρίς ο ίδιος να έχει ιδέα από ποδόσφαιρο και του υποσχέθηκε ότι, ότι λεφτά ξοδέψει θα του τα επιστρέψει, κάτι που αρχικά γινόταν όμως στη συνέχεια και όταν ξέσπασε η κρίση αυτό σταμάτησε να γίνεται. Ακόμα είπε ότι για να μπορέσει να εξασφαλίσει κάποια χρήματα ο Χριστόφιας διευθέτησε δάνειο ύψους 2 εκατομμυρίων ευρώ από την RCB BANK, στο όνομα του Μιλτιάδους, και ότι για να εξοφλήσουν προώθησαν την αναβάθμιση των πολεοδομικών ζωνών στην περιοχη «Χαλεπιανές» έτσι ώστε το κτήμα που έχει η Ομόνοια να πάρει αξία και να πουληθεί σε τιμή γύρω στα 40-50 εκατομμύρια ευρώ. Τέλος κατηγόρησε τον Χριστόφια ότι απαιτούσε την αγορά ποδοσφαιριστών όπως του Οκκά και απαιτούσε τίτλους για να έχει αυτός πολιτικό όφελος.
Αυτό που δεν λέει ο Μιλτιάδης Νεοφύτου είναι ότι κατά την διάρκεια της προεδρίας Χριστόφια υπήρξε ο «Εθνικός εργολάβος» και ότι είχε καταφέρει να πάρει το μεγαλύτερο μέρος από τα δημόσια έργα, κάτι που είναι δύσκολο να χρησιμοποιήσει ο δεύτερος στο δικαστήριο.
Οι πιο πάνω πρακτικές δεν είναι βέβαια μόνο προσόν του Χριστόφια αλλά πολλών προηγουμένων πρόεδρων, μπορούμε να αναφέρουμε τις σχέσεις Τάσσου-Μιλόσεβιτς Γραφείου Αναστασιάδη με Συμπέθερους, Κυπριακές αερογραμμές κ.α.
Αύτη η εικόνα όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω είναι μια εικόνα πλήρους υποταγής στο σύστημα. Ομάδες που για να είναι επιτυχημένες χρειάζονται επιτυχημένους επιχειρηματίες να τις διοικούν, χωρίς να λαμβάνονται υπ’ οψην οι χιλιάδες μέλη και οπαδοί της ομάδας. Έργα που να κατακυρώνονται χωρίς διαφάνεια στους «ημέτερους», ένα πρόεδρο που ενδιαφέρεται για τις «επαύλεις» του, αναπτύξεις γης από το κράτος για κομματικά συμφέροντα, παρεμβάσεις για εξασφάλιση δανείων κ.α. Τα πιο πάνω έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα γιατί σχετίζονται με ένα Πρόεδρο που ανάλαβε στο όνομα της εργατικής τάξης και των απλών ανθρώπων, από τον οποίο περίμεναν να είναι διαφορετικός.
Η άρχουσα τάξη δεν έχασε την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί την δικαστική διαμάχη για να επιτεθεί και να διασύρει τον Δημήτρη Χριστόφια και το ΑΚΕΛ, και ούτε θα χάσει την ευκαιρία να τον φυλακίσει αν τα καταφέρει. Κι αυτό γιατί αποτελούν σήμερα την ηγεσία της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να εξαλείψει κάθε πιθανότητα επιτυχημένης αντίδρασης στις νεοφιλελεύθερες αντιμεταρρυθμίσεις της υπέρ του πλούτου.
Η ηγεσία του ΑΚΕΛ αποδείχτηκε για ακόμα μια φορά ανίκανη να αντιληφτεί το τι συμβαίνει. Έτσι σε δήλωση του ο Αντρός Κυπριανού, όσο και σε ανακοίνωση του το ΑΚΕΛ επικαλούνται την αστική δικαιοσύνη και δημιουργούν αυταπάτες ότι μπορεί να είναι ανεξάρτητη!. Συγκεκριμένα ο ΓΓ του ΑΚΕΛ, αφού δηλώνει ότι η αποδοχή των όσων καταγγέλλει ο Μιλτιάδης Νεοφύτου σαν να έγιναν, αποτελεί παρέμβαση στην δικαιοσύνη καταλήγει. «Ας αφήσουμε να εξελιχθούν τα πράγματα στο δικαστήριο και θα φανεί ποια είναι η πραγματικότητα».
Η αστική δικαιοσύνη σαν θεσμός του αστικού κράτους έχει αναλυθεί από τους θεωρητικούς του Μαρξισμού εδω και πάνω από 100 χρόνια.
Στο βιβλίο του «Κράτος και Επανάσταση» ο Λένιν λέει:
«Το Κράτος είναι προϊόν και εκδήλωση του αδιαλλάκτου ανταγωνισμού των τάξεων.
Σύμφωνα µε τον Μαρξ, το Κράτος είναι το όργανο της κυριαρχίας, το όργανο της καταπίεσης μιας τάξης από την άλλη. Σκοπός του είναι να δημιουργήσει ένα καθεστώς που νομιμοποιεί και διαιωνίζει αυτή την καταπίεση, μετριάζοντας τις συγκρούσεις μεταξύ των τάξεων.»
Ενώ στο τρίτο Πανρώσικο συνέδριο των σοβιέτ ξεκαθαρίζει ότι το δικαστήριο των αστών πάντοτε ήταν και παραμένει «τυφλό, εκλεπτυσμένο εργαλείο ανελέητης καταπίεσης των τάξεων που εκμεταλλεύονται, που περιφρουρεί τα συμφέροντα των παραλήδων»
Η ηγεσία του ΑΚΕΛ όχι μόνο διαγράφει τους θεωρητικούς του Μαρξισμού, αλλά και της πρόσφατες εμπειρίες της στις περιπτώσεις Πολυβίου και Δρομολαξιας, βάζοντας έτσι τις βάσεις για να οδηγήσει την Αριστερά στο επόμενο αδιέξοδο.